من و توییم و تماشای میله های قفس خودت بگو که خودم را کدام ور بکشم
برای آن که بدانی میان ما چه گذشت غزال مرده به دندان شیر نر بکشم
برای آن که بخوانی چه وحشتی دارم به دور جنگل مه باغی از تبر بکشم
شریک جرم تو هستم، درخت نیم تنه مگر تو شاخه رساندی که من ثمر بکشم !
لذت مستی در یک عصر تابستانی با دکلمه ای از احسان افشاری :)
دانلود دکلمه
شعرکامل :
مرا سفید بکش، خانه را سیاه بکش
قلم به رنگ بزن، ابر و باد و ماه بکش
قلم به رنگ بزن، لحظه ای درنگ نکن
و هرچقدر که می خواهی اشتباه بکش
غروب را به تماشای رعد و برق ببر
سپس دو سایه ی غمگین به سمت راه بکش
سه بار خط بزن، انکار کن، سحر که رسید
مسیح بی پدری را به قتلگاه بکش
قطار مضطربی را به سمت مرگ ببر
نگاه منتظری را در ایستگاه بکش
به زن بگو که معمایی از هوس باشد
به گوش مرد بخوان: دست از این گناه بکش
بجنب، طاقی از آتش بساز و بعد مرا
سیاوشانه به توبیخ پادشاه بکش
مرا به دار بیاویز هفت گوشه ی شهر
سپس به سردر هفتاد خانقاه بکش
برای لذت خود ماه را به قله ببر
پلنگ زخمی من را به قعر چاه بکش
برای من بغل برف، جای پا بگذار
و در ادامه ی تصویر، پرتگاه بکش
نه آفتاب، نه باران نه دودکش نه درخت
برای من فقط اندوه گاه گاه بکش
میان پیچ و خم سال های عشق و وبا
مرا به پرسه زدن های دلبخواه بکش
مرا که تشنه ی معنای آسمان بودم
در امتداد افق های راه راه بکش
در آسمان هیاهو، در آسمان حقیر
پرنده ای هم اگر بود، بی پناه بکش
همین که کار به پایان رسید مکثی کن
بدون هیچ کلامی ببین و آه بکش
قلم رسید به من تا دو چشم تر بکشم
کنار پنجره ات باد رهگذر بکشم
برای وعده ی صبحانه ی ترنج و عسل
تو را به مزرعه ی کشت نیشکر بکشم
تو را دقیقا از آنجا که باد با خود برد
بغل بگیرم و رو به جهان سپر بکشم
تمام دخترکانی که دوست داشته ام
به ساقدوشی آن ماه فتنه گر بکشم
به شانه های دو تا تیربرق سیمانی
ردیف شانه به سرهای خوش خبر بکشم
برای هم دو نفر می کشم به شرط وصال
وگرنه از شب آغاز، یک نفر بکشم
به خمره دفن کنم، چشم های مست تو را
سپس بگیرم و چون جام زهر سر بکشم
تمام عقربه ها را هلاک میخواهم
برای اینکه تو را لحظه ای به بر بکشم
تو نقطه ای شده ای در غبار فاصله ها
چگونه از دهان جاده ها خبر بکشم
من و توییم و تماشای میله های قفس
خودت بگو که خودم را کدام ور بکشم
برای آن که بدانی میان ما چه گذشت
غزال مرده به دندان شیر نر بکشم
برای آن که بخوانی چه وحشتی دارم
به دور جنگل مه باغی از تبر بکشم
شریک جرم تو هستم، درخت نیم تنه
مگر تو شاخه رساندی که من ثمر بکشم !
گلایه میبری از من به آفتاب چرا
مگر شبی به سر آمد که من سحر بکشم
به دست مخمصه گیرم کلید هم دادی
کجای اینهمه دیوار، شکل در بکشم
زیانم آتشِ دوزخ ترین دوزخ هاست
چگونه روی تو کبریت بی خطر بکشم
من اعتماد ندارم به میوه های بهشت
نگاهبان جهنم شدم شرر بکشم
فقط به وسعت دردم اضافه خواهم کرد
اگر برای تو یک قلب بیشتر بکشم
مجال بیشتری نیست غیر گریه شدن
نمیتوانم از این لحظه بیشتر بکشم
قلم گرفت و تو را ماه در تقاب کشید
و در ادامه مرا برکه ی مذاب کشید
من و تو غرق شدیم و تفاوت اینجا بود
مرا عذاب رساند و تو را عذاب کشید !
برای خستگی ام خواست صندلی بکشد
ولی قشنگ نشد ناگهان طناب کشید
مرا کشاند به پایین، طناب را آورد
دو تا درخت تراشید و بعد طناب کشید
تو را به تاب نشاند و به چشم خود دیدم
تمام منظره ات را درون قاب کشید
تنی برای تو از ابر آفرید آنگاه
برایت از نخ باران لباس خواب کشید
تو را به گرده ی اسب سپید قصه نشاند
مرا به آخر صف برد و پارکاب کشید
دو چشم مست برای تو آفرید و سپس
مرا به گوشه ی میخانه ای خراب کشید
تو را به پاکی گندم تراش داد و مرا
به زیر همهمه ی سنگ آسیاب کشید
مرا به غربت انگورهای له شده برد
تو را به ناب ترین لحظه ی شراب کشید
تو را ستاره نشان داد و چشم های مرا
به سرشماری سگ های بی صاحاب کشید
ولی دریغ همینجاست آنکه سوخت مرا
برای باغ تو هم نقشه ای خراب کشید
ستاره های فلک مهره های چرتکه اند
عجیب نیست که چرخ از تو هم حساب کشید
گلم به تربیت باغبان امید نبند
که صبح آب رسانید و شب گلاب کشید !
دو تکه ابر به هم دوخت بعدِ بارش سنگ
میان فاصله ها، تیغ افتاب کشید
سوال کردم از آغاز و انتهای جهان
به جای آن که جوابی دهد، حباب کشید
نوشتم عاقبت عشق را چه میبینی
قلم به جوهر خونم زد و سراب کشید !
