توی مترو با بار و بندیلم معلق وایساده بودم که پیام داد، "کی و کجا و عده دیدار ما؟". چون تا ظهر ازش خبری نشده بود امیدوار بودم که بیخیال شده باشه و دست از هل دادن و انداختن من وسط دیگ جوشان خاطراتم برداره... اما این پیامش نا امیدم کرد. بهش زنگ زدم، گفتم هنوز تصمیم نگرفتم بیام یا نه. برای اینکه غر زدنشو قطع کنم گفتم حالا میام یه سر بهت میزنم بعدشو یه کاری میکنیم. بعد از اینکه آنالیز نمونه ها تموم شد رفتم خوابگاهشون. از اون اصرار که باید بیای و از من انکار که من هیچ دل خوشی از اون دانشگاه و آدماش ندارم. آخه جشن هفتاد سالگی مهندسی شیمی میخوام چیکار، اونم الان، دم دفاع ... کوتاه نمیومد که ..."من که به خاطر جشن هفتاد سالگی نمیخوام برم، میخوام برم رقص آذری فلان گروه رو ببینم که توی مراسم امروز اجرا دارن"...آخر سر -شبیه این فیلما که مرده به خانومش میگه "فکرشم نکن" و صحنه بعدی در صندوق عقبو میبندن و راه میفتن میرن سفری که خانومه میخواست- راه افتادیم و رفتیم. میگفت نمازبخونیم بعد بریم، گفتم مسجد دانشگاه تنها محل قابل تحملش واسه منه، لااقل بریم نماز رو اونجا بخونیم... وای که من چقد این مسجد رو دوس دارم ... مث همون موقعا دلم میخواست ساعت ها دراز بکشم و به سقف و ستونا خیره بشم...
تنها بخش جذاب مراسم همون رقص آذری گروه آیلان بود... از شیش نفر آقایون بزرگسال گروه، سه تاشون فارغ التحصیل ارشد دانشکده فنی بودن، دریچه های جدیدی از کارآفرینی به روی ما گشوده شد !!
تنها چیزی که من بعد مراسم بهش فکر میکردم این بود که چرا من هیچ تعلق خاطری به اینجا ندارم.... انگار نه انگار که نزدیک پنج سال از عمرمو اینجا گذروندم ... تعلق که هیچ، دافعه هم داره برام. نمیدونم این دافعه به خاطر دانشگاهه یا به خاطر اتفاقاتی که همزمان با ورودم به این دانشگاه افتاد... نمیدونم
ولی رفتن به این مراسم یه خوبی داشت، یه خوبی بزرگ، اینکه یادم اومد چرا برای ارشد اونجا نموندم، چرا قید اسم و رسمشو زدم و به اینجا پناه اوردم... تازه یادم اومد که چقد فضاش و رفتارای آدماش برام غیرقابل تحمل بود. تازه یادم اومد که چرا دو ترم اولی که اینجا رو تجربه کردم انقد خدا رو به خاطر انتخابم شکر میکردم. حس کردم این به زور به این مراسم رفتنه، دلیلش غر زدنای این روزا بود، دلیلش ناشکری های این روزا بود ... شاید خدا میخواست بهم یاد آوری کنه که چرا این راه رو انتخاب کردم ...
کلیپ یکی از اجراهای خارج از کشور گروه آیلان : کلیک
تنها چیزی که من بعد مراسم بهش فکر میکردم این بود که چرا من هیچ تعلق خاطری به اینجا ندارم.... انگار نه انگار که نزدیک پنج سال از عمرمو اینجا گذروندم ... تعلق که هیچ، دافعه هم داره برام. نمیدونم این دافعه به خاطر دانشگاهه یا به خاطر اتفاقاتی که همزمان با ورودم به این دانشگاه افتاد... نمیدونم
ولی رفتن به این مراسم یه خوبی داشت، یه خوبی بزرگ، اینکه یادم اومد چرا برای ارشد اونجا نموندم، چرا قید اسم و رسمشو زدم و به اینجا پناه اوردم... تازه یادم اومد که چقد فضاش و رفتارای آدماش برام غیرقابل تحمل بود. تازه یادم اومد که چرا دو ترم اولی که اینجا رو تجربه کردم انقد خدا رو به خاطر انتخابم شکر میکردم. حس کردم این به زور به این مراسم رفتنه، دلیلش غر زدنای این روزا بود، دلیلش ناشکری های این روزا بود ... شاید خدا میخواست بهم یاد آوری کنه که چرا این راه رو انتخاب کردم ...
کلیپ یکی از اجراهای خارج از کشور گروه آیلان : کلیک
