راستی گفته بودمت ، هر زمان که شعله نگاه تو، از پسِ سیاهی نبودنت زبانه می کشد، کوه و جنگل و گل و درخت، با قصیده های عاشقی به لب، سر بر آستان چشم های تو ،سجود می کنند...